EPlaKKa, volgens Leo

Om vast lekker te worden voor deze kei leuke wedstrijd, kun je hier een stukje lezen van EPlaKKa Kampioen Leo:

...je treedt uit je lichaam...

Klimmen is een sport van lichaam en geest. Het lichaam moet als vanzelf klimmen, maar toch gestuurd door een sterke geest. De mentale rust gaat over in een trance. Mens en rots worden één. De grepen dienen zich aan daar waar je tast. Je voet gaat als vanzelf naar de juiste tree. Het bewustzijn vervliegt, je treedt uit je lichaam, en je ziet jezelf. Bewegen. Soeplesse, geen vermoeidheid, geen pijn, geen angst. Slechts een universum van rots en oneffenheden en blauwe lucht. Warmte, koude, wind, ze zijn van een andere wereld, een wereld die ik niet ken.

...De stalen schakels binden je weer vast...

Een gevoel van zweven. Zwaartekracht? Vogels kennen ook zwaartekracht, maar ze vliegen toch. En ik, ik klim. Ik klim in een oneindige wereld van steen, miljoenen jaren oud en ik hoor erbij, ik ben er één mee, ik leef en kan voor altijd leven in dit ene moment. Een blinkend stuk staal, een ketting. Het universum van de klimmer, de sportklimmer, het eindigt bij de ketting. De stalen schakels binden je weer vast aan deze wereld, je zekeraar roept, ben je er al, het is koud hier, schiet eens op! Hij roept je ziel terug in je lichaam, maar je wilt niet. Kon ik maar, klimmen op die andere planeet, voor altijd. Rots en steen en eeuwigheid.

...om de winst van een honden bak...

Wat doe ik dan hier? Hout en plastic en een gevoel van wat doe ik hier? Strijd met anderen, om de winst van een hondenbak. De wand is geen vriend maar je grootste vijand, vechten van greep naar greep. Het staat mijlenver van dit gevoel, wat slechts sporadisch optreedt. Het gevoel waarvoor je klimt. De lege geest, vol van, van, ja, van wat? Van klimmen, op die andere wereld, binnen in jezelf en daarbuiten!

Een klimwedstrijd, het Eplakka. Gewoon, twee grepen verder dan de rest. Yeah, it's that easy!